حداکثر و حداقل آرماتور ستون بتنی
در ستون‌ها، برای تقویت قابلیت فشاری بتن و تحمل کشش ناشی از لنگر خمشی، از فولادهای طولی استفاده می‌شود.
فولادهای عرضی، به‌صورت تنگ بسته و در فواصل مشخص، به عنوان نگهدارنده‌های جانبی برای فولادهای طولی عمل کرده و همزمان در حین بتن‌ریزی و لرزش بتن، آنها را در جای خود نگه داشته و از چسبیدنشان به دیواره قالب جلوگیری می‌کنند.
در مورد آرماتورهای طولی ستون، مانند مقاطع دیگر، محدودیت‌هایی وجود دارد. طبق ویرایش 99 مبحث 9 مقررات ملی ساختمان، حداقل آرماتور طولی برای قاب خمشی متوسط 1 درصد و حداکثر آن 8 درصد است، همچنین برای قاب خمشی ویژه حداکثر آن به 6 درصد محدود شده است.
علاوه بر این، فولادهای عرضی با کاهش طول آزاد فولادهای طولی، مانع از کمانش آنها تحت بارهای فشاری بالا شده و به افزایش مقاومت ستون کمک می‌کنند. این فولادهای عرضی همچنین در برابر نیروی برشی موجود در ستون، از خود مقاومت نشان می‌دهند.
دورپیچ حلزونی (اسپیرال) در ستون نه تنها وظایف تنگ بسته را انجام می‌دهد، بلکه به محصور شدن بتن در هسته ستون کمک کرده و بنابراین، شکل‌پذیری و مقاومت فشاری بتن هسته را افزایش می‌دهد.
ستون بتن‌آرمه با دورپیچ اسپیرال، تحت فشار بالا به شکل‌پذیری مطلوبی دست می‌یابد و این خصوصیت به ویژه در بارهای لرزه‌ای، مانند زلزله، که باعث تغییر شکل ستون می‌شود، امکان جذب انرژی قابل توجهی قبل از وقوع شکست را فراهم می‌کند. محدودیت برای حداکثر فولاد طولی ستون به منظور جلوگیری از تراکم میلگرد و مشکلات اجرایی مرتبط با آن، مانند ویبره زدن، تعیین شده است.
آیین‌نامه، حداقل تعداد میلگرد طولی را برای اعضای فشاری تعیین کرده است: 4 میلگرد در تنگ مستطیلی و دایروی، 3 میلگرد در تنگ مثلثی و 6 میلگرد در صورت استفاده از دورپیچ مجاز است. حداقل فاصله بین میلگردهای طولی باید به گونه‌ای باشد که بتن به راحتی بتواند بین میلگردهای خارجی و قالب نفوذ کرده و فضای بین آنها را پر کند.
حداقل تعداد آرماتورهای طولی برای اعضای فشاری با تنگ مستطیلی، دایره‌ای و مثلثی و دورپیچ
خلاصه توضیحات آرماتور طولی ستون:
خلاصه توضیحات آرماتور عرضی ستون:
